Rozdział 1

 - Melania, szef cię wzywa – oznajmiła mi Kasia, sekretarka redaktora naczelnego mojego wydawnictwa. Westchnęłam i wstałam. Powoli udałam się do odpowiedniego gabinetu. Nie lubiłam tu przychodzić. Głównie ze względu na szefa. Naciągnęłam spódnice trochę w dół, żeby go przypadkiem nie kusiło i zapukałam. Po usłyszeniu ‘’proszę’’ weszłam do środka. Redaktor siedział przy biurku i szperał w laptopie. Uśmiechnął się szeroko na mój widok.

 - Proszę, niech pani usiądzie – wskazał ręką na krzesło po przeciwnej stronie biurka. Dobrze, że nie siedział na kanapie, bo wtedy kazałby usiąść obok. W takich sytuacjach lubi sobie położyć to łapsko na udzie, czy kolanie. Obleśny typ.

 - Coś źle zrobiłam? – zapytałam od razu.

 - Nic, skądże znowu – zaśmiał się. – Mam dla pani pewną propozycję.

 - Jaką? – zdziwiłam się.

 - Wie pani doskonale, że współpracujemy ze Skrą Bełchatów. Dostałem informację, że szukają rzecznika prasowego, a pani nadawałaby się na to stanowisko. Prezes to mój dobry przyjaciel i mógłbym panią polecić – oznajmił z uśmiechem. To brzmiało zbyt kolorowo, ta jego propozycja.

 - Ale? Bo rozumiem, iż jakieś jest – rzuciłam.

 - Dobrze mnie pani zna – zaśmiał się. – Chodzi o to, że polecę panią jeśli nadal będzie pani pracować tutaj. Ale na pół etatu żeby nie spędzała pani za dużo czasu w redakcji. Nie chcę tracić tak dobrej dziennikarki, a wiem, że praca w Skrze zapewniłaby pani rozwój.

 - No tak, ale pół etatu, to połowa pensji – dedukowałam.

 - Zapewniam, że tam zarabiać będzie pani więcej – odparł od razu. – To jak? Zgadza się pani, czy mam szukać dalej?

 - Nie jestem głupia, zgadzam się – uśmiechnęłam się szeroko.

 - W takim razie zadzwonię do prezesa Piechockiego i dam pani znać o spotkaniu – oznajmił i pozwolił mi opuścić swój gabinet. Wyszłam z uśmiechem na twarzy. Byłam z siebie dumna, bo wreszcie zostałam doceniona. I to jak! Jeśli faktycznie znajomości mojego szefa z prezesem Piechockim zadziałają, to będę rzecznikiem prasowym Skry Bełchatów! Brzmi jak coś nierealnego, niczym wyrwane ze sfery marzeń, a tu proszę, jest na wyciągnięcie ręki. Byłam dobrze zapowiadającą się dziennikarką, świeżo po studiach, a w najbliższym czasie przyjdzie mi prawdopodobnie pracować w klubie wielokrotnych Mistrzów Polski w siatkówce mężczyzn. Ciekawe czy będę tam jedyną kobietą? Jeśli tak, to trochę dziwnie mi będzie, ale co tam. Ważne, że osiągam kolejne sukcesy w życiu zawodowym. Chociaż na tej płaszczyźnie mi wychodziło, bo sfera prywatna była uboga, a miłosna to już w ogóle jakaś tragedia. Ale dobrze mi jest tak, jak jest. Może w przyszłości mi się odwidzi.

 - A co ty tak cieszysz ryja już od progu? – zagadała Martyna, gdy wróciłam z pracy.

 - Zgadnij, kto prawdopodobnie zostanie rzecznikiem prasowym Skry Bełchatów? – poruszyłam zabawnie brwiami.

 - Co ty gadasz – otworzyła szeroko oczy. – Ale co, gdzie, jak!?

Streściłam jej moją dzisiejszą rozmowę z szefem. Pisnęła zadowolona i mocno mnie przytuliła, gratulując jednocześnie.

 - Wreszcie zostałaś doceniona, Mela – wyszczerzyła się.

 - A jak szłam na dziennikarstwo, to nikt nie wierzył, że osiągnę sukces i znajdę zatrudnienie gdziekolwiek – zaśmiałam się.

 - Zadzwoń do cioci Kasi i się pochwal, zdolniacho moja!

 - Nie no, na razie nie będę jej mówić, bo to nic pewnego. Szef ma gadać z Piechockim i umówić mnie na rozmowę kwalifikacyjną. Może się jeszcze okazać, że jednak nie jestem odpowiednia na to stanowisko – skrzywiłam się. Nie chciałam w sumie dopuszczać do siebie myśli, że nie dostanę tej pracy. Chyba za bardzo się na to nakręciłam.

 - Daj spokój – machnęła ręką. – Ta rozmowa to będzie formalność. Przecież szef cię przedstawi w samych superlatywach.

 - W superlatywach, to może przedstawiać swoją sekretarkę, z którą się pieprzy jak żona nie widzi – wywróciłam oczami. – Ale ja w sumie nie wyróżniłam się niczym szczególnym.

 - No przecież odkąd pracujesz w tym wydawnictwie, to dział o siatkówce rozkwitł!

 - Co ty taka miła dziś dla mnie jesteś? – zdziwiłam się. – Mam się z mieszkania zmyć na noc, czy coś mojego rozwaliłaś?

 - Ani jedno, ani drugie – spojrzała na mnie spod byka. – Po prostu się cieszę, że wreszcie ktoś cię docenił, a ty jeszcze wymyślasz i doszukujesz dziury w całym.

 - Bo już i tak się za bardzo nakręciłam, a jak nie wypali, to będę tydzień jęczeć.

 - Ja i tak doskonale wiem, że dostaniesz tą robotę – puściła mi oczko. – A w nagrodę pozwalam ci iść i zrobić zakupy, bo lodówka pusta.

Spojrzałam na nią spod byka.

 - Dziś twoja kolej. Wypad do sklepu Krok – wystawiłam jej język i poszłam do łazienki. Za plecami usłyszałam tylko ciche westchnięcie, więc pokręciłam głową. Niby każda kobieta lubi zakupy, ale te dotyczące mody, a nie jedzeniowe. Razem z Martyną nie lubiłyśmy przepychać się z koszykiem, albo wózkiem pomiędzy półkami. W dodatku w takim osiedlowym sklepie można było spotkać te upierdliwe sąsiadki, które po takim spotkaniu miały temat na 2 dni do obgadywania. Jako, że miałam samochód to wolałam stracić trochę paliwa i pojechać do jakiegoś supermarketu, który był 2 ulice dalej, bo tam rzadko spotykałam te stare babska.

Kilka minut po wyjściu mojej współlokatorki zadzwonił dzwonek do drzwi.

 - Kogo tam niesie? – mruknęłam po cichu do siebie i poczłapałam żeby otworzyć. Na wycieraczce stał właściciel mieszkania. Miałam niezbyt ciekawe przeczucia. Po przywitaniu się zaprosiłam gościa do środka.

 - Co pana do nas sprowadza? – zapytałam od razu.

 - Niezbyt ciekawa sprawa, panno Wilczycka – westchnął.

 - Coś się stało? – zmartwiłam się. Pan Tadeusz był miłym człowiekiem, zawsze pogodnym i uśmiechniętym. Rzadko kiedy widziałam go w takim ponurym nastroju.

 - Niestety tak – odparł. – Jest pani koleżanka?

 - Wyszła przed chwilą. Ale przekażę jej, skoro to coś ważnego – oznajmiłam.

 - Wiem, że mogę teraz panie postawić pod ścianą, ale sam stoję w takiej sytuacji. Wiedzą panie, że bardzo panie lubimy z żoną i nie mieliśmy nigdy lepszych lokatorek, na które nigdy skarg nie było, dlatego bardzo mi głupio, że muszę to oznajmić.

 - Podwyższa nam pan czynsz? – zapytałam, bo to pierwsze przyszło mi do głowy.

 - Chciałbym żeby tylko tyle – westchnął. – Będę z panią szczery. Mamy z żoną ogromne długi i jedynym rozwiązaniem będzie sprzedaż tego mieszkania…

 - Za ile? – zapytałam nieśmiało, choć i tak wiedziałam, że nas z Martyną na nie nie stać.

 - Minimum 200 tysięcy – spojrzał na mnie niepewnie.

 - Nie stać nas – skrzywiłam się.

 - Domyślam się, dlatego niestety jestem zmuszony rozwiązać z paniami umowę. Robię to z ogromnym bólem serca, proszę mi wierzyć. Gdyby nie te długi…

 - Rozumiem – westchnęłam, choć nie powiem, nie spodziewałam się, że ten piękny jak dotąd dzień przysporzy mi jeszcze takich problemów, jak brak dachu nad głową.

 - Oczywiście zgodnie z umową zwrócimy kaucję w wysokości 1000 zł i damy paniom miesiąc na znalezienie nowego lokum. Ja nawet z żoną trochę popytałem znajomych i mamy kilka ofert z okolicy – mężczyzna wyciągnął z kieszeni jakąś kartkę i mi podał.

 - To miłe z państwa strony – uśmiechnęłam się lekko.

 - Chociaż w taki sposób chcemy paniom pomóc, bo wiadomo, że to nie jest miłe, kiedy z dnia na dzień traci się dach nad głową – powiedział zmieszany.

 - Rozumiem, że muszą państwo sprzedać mieszkanie i mam nadzieję, że uda nam się szybko znaleźć nowe – wyznałam.

 - Właściciele tych, co są na kartce, to mili ludzie, więc nie będą robić żadnych kłopotów.

Chwilę jeszcze pogadałam z panem Tadeuszem, a gdy wychodził to minął się w drzwiach z Martyną, która zdążyła już zrobić zakupy. Zdziwiła się widokiem właściciela, więc po chwili opowiedziałam jej wszystko. Również była zaskoczona i nie miała zadowolonej miny.

 - W sumie dobre choć tyle, że podał nam kilka adresów – wzruszyła ramionami, wykładając zakupy do lodówki i szafek.

 - Pasuje jechać i obczaić te mieszkania – powiedziałam, pomagając przyjaciółce.

 - To kiedy masz czas? – spytała.

 - Najlepiej jak najszybciej – pomyślałam. – W piątek mam czas, bo nie idę do redakcji, ale wieczorem mam być na rozpoczęciu sezonu Skry.

 - Okej, mi też pasuje, bo piątek mam wolny – wyszczerzyła się. – Jutro zadzwonię i umówię nas na oglądanie tych mieszkań.

 - Obyśmy szybko coś dobrego znalazły, bo jak nie to idziemy pod most – westchnęłam.

 - A będę mogła wybrać który? – spojrzała na mnie niczym kot ze Shreka. Zaśmiałam się, co zrobiła po chwili też blondynka.

 - Byle nie taki nad dużą wodą – rzuciłam.

Mimo niezbyt ciekawej sytuacji, to nie chciałyśmy się tym zbyt przejmować. Pan Tadeusz i jego żona byli naprawdę miłymi starszymi ludźmi i długo oszczędzali na swój wymarzony dom z ogródkiem, dlatego postanowili wynająć to mieszkanie. Od początku nas polubili i nie mieliśmy nigdy żadnych problemów. Dlatego właśnie rozumiałam, że sytuacja zmusiła ich do tego, aby sprzedać mieszkanie. Cieszyłam się, że i tak dali nam ten miesiąc, choć pewnie długi pasuje szybko spłacić.

Wstałam następnego dnia jak zwykle o 7 i odbębniłam cały ten poranny rytuał. Ubrałam przygotowane wcześniej ubranie (link) i wypiłam dużą kawę, od której najlepiej zaczynało mi się dzień. Właściwie to bez niej nie umiałam funkcjonować, ale to szczegół. Gdy wychodziłam do pracy, to w drzwiach minęłam się z Martyną, która wracała z porannego biegania. Pożegnałam się i ruszyłam w kierunku redakcji.

Bełchatów nie był jakimś dużym miastem, ale poranne korki to była normalka. Starałam się jeździć skrótami, bo znałam to miasto jak własną kieszeń, ale i tak poranna droga trochę czasu mi zajmowała. Mimo to w pracy byłam punktualnie. Przywitałam się z innymi i usiadłam przy swoim biurku. Nie dane mi było długo przy nim zająć, bo od razu koleżanka z pracy powiedziała, że szef mnie prosi do siebie. Miałam nadzieję, że ma to związek ze Skrą Bełchatów.
Weszłam do siedziby redaktora naczelnego, po wcześniejszym zapukaniu i usłyszeniu ‘’proszę’’. Niestety szef siedział na kanapie, jednak miałam nadzieję, że załatwimy to szybko i nie zacznie się zbytnio przymilać.

 - Usiądź sobie koło mnie – poklepał miejsce na kanapie, a ja się wzdrygnęłam w środku. – Nie będziemy tak na stojąco rozmawiać.

Niechętnie usiadłam, ale rzecz jasna na drugim końcu kanapy.

 - A więc rozmawiałem z prezesem Piechockim – zaczął, zbliżając się do mnie. No nie wytrzymam. Jak zacznie mnie obmacywać, to mu dam w zęby. – W piątek bądź już o 17 na hali, bo masz rozmowę kwalifikacyjną.

 - Dziękuję – uśmiechnęłam się. – Chciałabym dostać tą pracę.

 - Nic się nie bój – położył swoje grube łapsko na moim kolanie. Zebrało mnie na wymioty. – Jesteś zdolna i młoda, a do tego ładna, na pewno dostaniesz.

 - No mam nadzieję – wstałam gwałtownie. – Jeszcze raz dziękuję i wracam do pracy.

 - Jak już dostaniesz tą posadę, to podpiszesz z nami nową umowę – powiedział, gdy byłam już przy drzwiach. Kiwnęłam głową i wyszłam. Nie znosiłam wizyt u naczelnego. Był obleśnym typem przed pięćdziesiątką i w dodatku niewyżytym seksualnie. Miał żonę i trójkę dzieci, którzy żyli nieświadomi w wypasionym domu na obrzeżach miasta. Cała redakcja wiedziała, że szef ma skłonności do młodych kobiet, a jego żona była w niego wpatrzona jak w obrazek. Biedna kobieta. Ostatnimi czasy zatrudnił nową sekretarkę i to właśnie ona była jego najnowszą zdobyczą do wyładowywania napięcia seksualnego. Straszne, ale prawdziwe i niestety coraz częściej spotykane. Jego zachowanie wobec pracownic zdecydowanie podchodziło pod mobbing, a nawet czasem molestowanie, ale żadna nie pójdzie tego zgłosić. Nie był on tylko naczelnym ale i grubą szychą w mieście. Te, które się postawiły, bo zabrnął za daleko były skończone w Bełchatowie i żyły z zasiłku, albo się przeprowadzały w poszukiwaniu pracy. Na szczęście umiałam zwykle wybrnąć z tych niezręcznych sytuacji. Miałam więc nadzieję, że nie uzna mnie za nową zdobycz i moja posada będzie bezpieczna. 

_______________________

Początek i od razu problemy, ale i niespodzianka :D Wiem, że trochę wieje nudą, ale potem się rozkręci !
Pozdrawiam ;*