Rozdział 8

Podczas kolacji normalnie już rozmawiałyśmy i nie było głupiego dogryzania ze strony Martyny, co do Wrony. Swoją drogą, co ona się tak na niego uparła? Cóż, jej sprawa. Mnie on nie interesował. To, że go trochę polubiłam to nic nie znaczy, a nawet to dobrze, bo przecież razem pracujemy. Musimy mieć dobre kontakty, co nie?

 - Ja też ci się muszę czymś pochwalić – rzuciła nagle, gdy kończyłam swój kawałek kurczaka.

 - No dawaj – zachęciłam ją. Wyglądała na zadowoloną, ale chyba tak nie do końca. Zaniepokoiło mnie to trochę.

 - W piątek idę na spotkanie w sprawie pewnej pracy – zaczęła.

 - Co ty, pracę zmieniasz? – zdziwiłam się. – Przecież lubiłaś pracować w aptece.

 - No niby tak, bo w końcu farmacje skończyłam i w ogóle, ale ta praca jest dużo lepsza – westchnęła.

 - Jaka?

 - Stewardesa – odparła w końcu, a ja otworzyłam szeroko oczy.

 - Serio?! Przecież ty od dziecka o tym marzyłaś! – ucieszyłam się.

 - Wiem, tylko jeśli się uda, to muszę wyjechać na 2-miesięczny kurs do Warszawy – przyznała.

 - I przejmujesz się tym, że zostanę tu sama, tak? – domyśliłam się, a ona kiwnęła głową.

 - Bo, Mela, od dziecka razem jesteśmy i teraz… - westchnęła.

 - Martyna, ale to nie jest możliwe, żebyśmy widziały się dzień w dzień. To normalne, że z czasem nasze drogi się rozejdą, ale najważniejsze żebyśmy się kontaktowały jak najczęściej się da i o sobie pamiętały – uśmiechnęłam się pokrzepiająco.

 - Masz rację – przyznała. – Po prostu będę za tobą tęsknić, Melka. Wiesz, że kocham cię jak rodzoną siostrę, której nie mam.

 - Ja tak samo, Tysia – puściłam jej oczko. – Więc w piątek masz się zaprezentować, jak najlepiej się da, a potem szkolić żebyś sobie latała po wielkim świecie!

 - Tak jest, szefowo – zasalutowała mi, a następnie się zaśmiała, co zrobiłam i ja.

 - Co ty na lampkę wina żeby to uczcić? – wyszczerzyłam się.

 - Dla ciebie lampka wina jest dobra do uczczenia nawet tego, że wstałaś rano z łóżka – pokręciła głową.

 - Ej, wcale nie – oburzyłam się. – Nie rób ze mnie alkoholiczki! Ale akurat teraz jest dobra okazja.

 - Dobra, otwieraj butelkę – zgodziła się.

W naszym nowym barku była już tylko niestety ostatnia butelka naszego ulubionego wina. Przyniosłam ją do kuchni, gdzie Martyna wkładała brudne naczynia do zmywarki. Zaczęłam szukać korkociągu, ale nigdzie go nie było.

 - Tyśka, nie wiesz gdzie wkładałyśmy korkociąg? – zagadałam przyjaciółkę. Zamyśliła się chwilę.

 - Kurde, nie pamiętam – przyznała. – Była w szufladzie w kuchni, a jak pakowałyśmy rzeczy to wszystko poszło do tego samego pudełka, a potem wylądowało tutaj.

Wskazała na szuflady, które już przeszukałam.

 - No to nici z wina – zasmuciłam się.

 - Może skoczę do sąsiada pożyczyć? – zaproponowała. – Trzeba w końcu poznać sąsiedztwo z naprzeciwka.

 - I od razu od alkoholowej strony – parsknęłam śmiechem.

 - Oj tam, oj tam – wystawiła mi język. – Zaraz wracam i mam nadzieję, że z korkociągiem.

 - Życzę powodzenia w twojej misji – powiedziałam z poważną miną, a ona pokazała mi, żebym się popukała po głowie. Gdy blondynka wyszła wzięłam butelkę wina i dwa kieliszki i przeniosłam do salonu. Po jakiś dwóch minutach moja współlokatorka wróciła z wielkim bananem na twarzy.

 - Widzę, że zdobyłaś to, co nam potrzeba – zaśmiałam się.

 - Tak, zdobyłam – nadal się szczerzyła.

 - Ale ty się cieszysz z tego korkociągu – zdziwiłam się.

 - Z tego i z nowej pracy, no wiesz – machnęła ręką. – Otwieraj lepiej.

Posłusznie zrobiłam to, o co prosiła. Strasznie dziwiło mnie jej wspaniałe samopoczucie. Nie pamiętam kiedy ostatnio miała takiego banana na twarzy przez tak długi czas. To było w sumie podejrzane…

 - Oddasz to sąsiadowi z naprzeciwka? Bo ja muszę do toalety – skrzywiła się i zmyła z salonu.

 - Jasne, oddam – mruknęłam pod nosem. A więc to o to jej chodziło. Chciała bezczelnie mnie wykorzystać. Jej się nie chciało łazić, to zmyśliła, że idzie za potrzebą. A biedna Melania się musi męczyć! Pokręciłam głową i wyszłam z mieszkania. Po chwili dzwoniłam już dzwonkiem do drzwi naprzeciwko. Niemal wbiło mnie w ziemię, gdy zobaczyłam, kto jest moim nowym sąsiadem…

 - Mela? – zdziwił się Andrzej. – Tak się za mną stęskniłaś?

Zaśmiał się, a mi do śmiechu nie było. Miałam ochotę udusić swoją przyjaciółkę. Teraz wiedziałam, czemu cieszyła ryja już od wejścia z tym korkociągiem.

 - Korkociąg oddaję – odparłam, podając mu przedmiot.

 - Jesteś moją sąsiadką? – zdziwił się i otworzył szeroko oczy.

 - Jestem nie mniej zdziwiona, niż ty, Wrona – mruknęłam. – Dzięki za pożyczkę i wracam do siebie.

 - Czekaj, czekaj – zatrzymał mnie z cwanym uśmiechem. No niee, znów coś chciał…

 - Niech zgadnę, nie ma nic za darmo? – skrzyżowałam ręce na piersi.

 - Dokładnie – puścił mi oczko. – Następnym razem wpraszam się na winko z wami.

 - To się jeszcze zobaczy – uśmiechnęłam się i zniknęłam za drzwiami swojego mieszkania. Po chwili zobaczyłam szczerzącą się przyjaciółkę. Spojrzałam na nią z mordem w oczach.

 - Fajnego mamy sąsiada, co nie? – zaśmiała się.

 - Komiczne – prychnęłam. – Czemu mi nie powiedziałaś?!

 - Żeby było zabawniej, siostrzyczko – puściła mi oczko.

 - Mi do śmiechu nie było – fuknęłam. – Mogłaś mi powiedzieć żebym takiego szoku nie doznała!

 - Jakbym ci powiedziała, to byś nie poszła oddać tego korkociągu – spojrzała na mnie spod byka.

 - Zdziwiłabym się, owszem, ale bym poszła. Przecież ja go nie unikam – zaprzeczyłam szybko.

 - No nie wiem, nie wiem – pokręciła głową. – Ale wiem, że gdybym Ci powiedziała, to byś nie poszła i twoje słowa mnie nie przekonują.

 - Głupia – mruknęłam pod nosem i nalałam wina do kieliszków.

 - Mądrzejsza, niż ty – odpyskowała.

Czwartek znowu był dla mnie pracowity, bo musiałam upewnić się, że wszystko związane z wyjazdem Skry do Kielc jest dopięte na ostatni guzik. Przejęłam się, bo to był taki pierwszy sprawdzian dla mnie. Wszystko jednak wydawało się być w porządku, więc w domu mogłam zająć się zaległym artykułem. Na wyjeździe muszę napisać kolejny, czyli relację z meczu i ze 2 wywiady by pasowało. Masakra, powinni mi kogoś do pracy przydzielić, bo w takim tempie to ja nie wytrzymam przez ten sezon.

W piątek zajęłam się pakowaniem już od rana. Wolałam mieć to z głowy. Dostałam nawet klubowe koszulki! Normalnie cieszyłam się nimi jak dziecko. Czułam się częścią jednego z najlepszych klubów Polski, a nawet i na świecie. Coś niesamowitego! I niech mi ktoś powie, że marzenia się nie spełniają.

 - Sprawdzasz już 5 raz, czy wszystko masz – Martyna pokręciła głową, opierając się o framugę drzwi do mojego pokoju.

 - Wiesz, że ja zawsze wolę być pewna, czy wszystko mam – odparłam.

 - No wiem, wiem – zaśmiała się.

 - Ty się lepiej szykuj już na spotkanie. Masz zostać tą stewardessą! – pogroziłam jej palcem.

 - Mam czas – wzruszyła ramionami. – Dopiero o 18 mam tam być. Mam nadzieję, że się nadaję.

 - Nadajesz, nadajesz – odparłam natychmiast. Znasz perfekcyjnie angielski i włoski, w dodatku lubisz latać samolotami, nie masz przeciwwskazań zdrowotnych i jesteś ładną i schludnie ubrana zawsze.

 - Wow, widzę, że poczytałaś w necie, co trzeba mieć do tej pracy – pokręciła głową zdziwiona.

 - Musiałam żeby cię dowartościować przed tą rozmową – wyszczerzyłam się.

 - Ale i tak będę mieć schizę jak wejdę do gabinetu. W dodatku na bank rozmowa będzie po angielsku..

 - Przecież umiesz doskonale angielski!

 - Ale się zestresuję i powiem coś w stylu: ‘’Hi! My name is potatoe’’!

Parsknęłam śmiechem na to, co powiedziała.

 - Akurat o to się w twoim przypadku nie boję – puściłam jej oczko. – Wyluzuj i samo pójdzie. Bądź sobą, a robota będzie twoja!

 - Obyś miała rację – mruknęła jakoś mało entuzjastycznie.

 - Wezmę teraz prysznic, a potem cię kopnę tak w dupę na szczęście, że będziesz się bała nie dostać tej pracy – zaśmiałam się i biorąc ubrania (link) do ręki poszłam do łazienki w celu umycia się. Wytarłam się dokładnie ręcznikiem, założyłam czystą bieliznę i ubrałam przygotowane wcześniej ciuchy. Wysuszyłam włosy i związałam w wysokiego kucyka. W końcu czekała mnie 3 godzinna podróż autobusem, więc musiało mi być wygodnie. Wreszcie nie musiałam się elegancko prezentować. Na koniec zrobiłam sobie delikatny makijaż, czyli podkład, trochę pudru, tusz do rzęs i cienka kreska eyelinerem. Byłam już gotowa więc opuściłam łazienkę.

 - Tyśka, dawaj dupę! – rzuciłam od razu po wyjściu, a po chwili spaliłam buraka, widząc krztuszącego się ze śmiechu Wronę. Moja przyjaciółka stała obok i również się śmiała.

 - Ja nie wnikam, co wy same robicie, ale dajcie popatrzeć czasem – zaśmiał się siatkarz, a ja zgromiłam go wzrokiem.

 - Kopa na szczęście chciałam dać, kretynie – fuknęłam. – A tak w ogóle, to co ty tu robisz?

 - Czekam na ciebie – wyszczerzył się.

 - Ponieważ? – uniosłam jedną brew.

 - Ponieważ kierujemy się w to samo miejsce, mianowicie pod halę, a skoro mieszkamy obok siebie, to chyba mogę zaoferować ci podwózkę? – powiedział ot tak.

 - Tak bezinteresownie? – spytałam podejrzliwie.

 - Zaskoczę cię, ale tak. Rusz się lepiej, bo nie będę czekał wieczność.

 - Najwyżej pojadę sama – wzruszyłam ramionami. – A teraz chodź tu do mnie, Martyna!
Przyjaciółka podeszła do mnie ze spuszczoną głową.

 - Ale nie mocno, okej? – poprosiła słodkim głosikiem. Oj no co, czasem zdarzyło mi się w złośliwości zbyt mocno kopnąć ją na szczęście.

 - Luzuj, stara – zaśmiałam się i dałam jej delikatnego kopniaka, którego ledwie poczuła. – Masz ich na tej rozmowie oczarować żeby ci od razu dali tą robotę.

 - Zobaczę co da się zrobić – wyszczerzyła się.

 - Zadzwoń jak już będziesz po – poprosiłam i przytuliłam blondynkę. Następnie założyłam kurtkę na siebie. Chciałam też wziąć za rączkę moją walizkę, ale uprzedził mnie Wrona. No, no, jaki gentleman. Coś za miły jest dziś dla mnie. Pewnie później będzie coś chciał.

 - Nie zgub się w tych Kielcach – rzuciła Krok na ‘’do widzenia’’.

 - Przypilnuję jej – wyszczerzył się siatkarz.

 - Spoko, nie zamierzam się szwendać po obcych terenach – wyjaśniłam i po szybkim pożegnaniu wyszliśmy z mojego mieszkania. Wrona od razu skierował się na schody.

 - Swojej walizki nie bierzesz? – zdziwiłam się.

 - Już ją mam w aucie. Nie bój się – puścił mi oczko i zaczął schodzić na dół. Podążyłam od razu za nim. Po wyjściu z budynku skierowaliśmy się na parking, gdzie Wrona zaprowadził nas do jego samochodu. No fajną miał brykę, nie powiem, że nie.. Czarna Honda prezentowała się nie najgorzej… co ja gadam, auto marzenie! Ale kogo, jak kogo, ale siatkarza było stać na takie czterokołowe cudo. Andrzej włożył moją walizkę do bagażnika. Wsiedliśmy do samochodu i odjechaliśmy po chwili w kierunku hali Energia, gdzie miał na nas czekać autokar. 

_________________

Zastanawiam się nad zawieszeniem bloga... was jest tu mało, mnie w sumie też. Wena od kilku miesięcy nie chce do mnie wrócić, a w dodatku zaczęłam studia i czasu mam znowu mniej...
Pozdrawiam ;*