Rozdział 16

Czekałam z niecierpliwością na Martynę, która po pracy poszła na badania żeby sprawdzić czy nie ma przeciwwskazań zdrowotnych co do jej pracy jako stewardesa. Uprzedziła mnie, że to trochę potrwa, bo mieli ją całą skontrolować. Gorzej niż na badaniach przed prawem jazdy normalnie. Nie było jej już prawie 3 godziny i powoli zaczęłam podejrzewać, że te badania to przykrywka, a tak naprawdę zabrali ją na nielegalny przeszczep organów, albo co gorsza kosmici ja porwali żeby od środka zbadać ziemską cywilizację! Dobra, chyba zaczynam wariować i bredzić… Zrobiłam sobie kawę żeby mi przysadka mózgowa zaczęła normalnie pracować. Kawa o 18? Czemu nie! Zawsze to ona najbardziej pomagała mi się ogarnąć. Spokojnie mogłabym żyć bez jedzenia, pijąc samą kawę ale zapewne źle by się to dla mnie skończyło.

W końcu usłyszałam dźwięk przekręcanego klucza w drzwiach. Odstawiłam szybko kubek na blat kuchenny i jak strzała wybiegłam z kuchni.

 - No i jak? Co powiedzieli? Porwali cię kosmici? –zaczęłam bombardować ją lawiną pytań.

 - Kosmici? Meluś, coś ty ćpała? – uniosła pytająco jedną brew.

 - Sorry, trochę wariowałam z powodu małej ilości kofeiny w organizmie – wzruszyłam ramionami. – Nie zmieniaj tematu, tylko mój wszystko!

 - Wszystko jest w porządku, tylko wyniki krwi będą dopiero jutro i wtedy zadzwonią i powiedzą mi czy i kiedy mam stawić się w Warszawie – oznajmiła z uśmiechem.

 - Wiedziałam, że tak będzie – wyszczerzyłam się. – A we krwi nic nie masz, więc to formalność. Moja zdolna stewardesa!

Przytuliłam blondynkę mocno, że po chwili zaczęła mnie klepać w ramię, oznajmiając, że pozbawiam ją dostępu do tlenu zawartego w powietrzu. Po prostu się ucieszyłam, noo!

Wieczorem zaczęłam szykować się na spotkanie z Rafałem. Chciał zrobić mi sesję w studiu, a ja nadal byłam sceptycznie nastawiona do tego pomysłu. Powiedział, że mam się niczym nie martwić, bo wyjdzie genialnie. Nie podzielałam jednak jego optymizmu. Majewski powiedział, że mam się tylko zająć makijażem, bo nie chce załatwiać wizażystki. Tym lepiej dla mnie, bo mielibyśmy być na tej sesji tylko we dwoje, więc nie powinnam się aż tak krępować. Nawet nie miałam pojęcia jaka będzie tematyka. Wiedziałam tylko, że ubranie załatwił on, a ja mam przyjść, umalować się i pozować.

 - Kiedy wychodzisz? – do mojego pokoju weszła Martyna. Miała turban z ręcznika na głowie i szlafrok, bo przed chwilą wyszła z łazienki.

 - Za jakieś 15 minut – odparłam, robiąc sobie kreskę eyelinerem przed lusterkiem, które stało na moim stoliku.

 - Yhym. Ja też wychodzę, żebyś wiedziała – powiedziała z delikatnym uśmiechem.

 - A gdzie to się wybierasz? – poruszyłam zabawnie brwiami, odkładając przedmiot do kosmetyczki, a następnie zaczęłam szukać tuszu do rzęs.

 - Andrzej zabiera mnie do kina – uśmiechnęła się i chciała wyjść, ale ją zatrzymałam.

 - Wrona? – zdziwiłam się, zarówno tym, że wychodzą gdzieś razem, jak i tym, ze Tyśka chyba pierwszy raz nazwała go po imieniu.

 - A znasz innego? – zaśmiała się. – Sorki, ale muszę się szykować, bo mało czasu mam.

Nic nie odpowiedziałam, tylko zaczęłam sobie tuszować rzęsy. Zdziwiło mnie, że się umówili. Chociaż w sumie nie powinno, bo ostatnio częściej ze sobą rozmawiali, a Wrona nieraz u nas bywał i to głównie dla Martyny, a nie dla mnie. Nie to, że się nie cieszyłam, ale byłam tym zaskoczona. Sama nie wiem czemu. W dodatku nie widziałam Wrony jako kandydata na drugą połówkę mojej przyjaciółki. Jakieś takie dziwne uczucie miałam w środku. Wiedziałam tylko, że ta dwójka mi do siebie po prostu nie pasuje, ale to był wybór Martyny, nie mój.

Weszłam za Rafałem do jego studia fotograficznego. Już na sam widok tych teł, lamp i innych przedmiotów, których nazw nie znałam sprawiał, że czułam się nie na miejscu. Nie byłam fotogeniczna i bardzo krytycznie podchodziłam do swojego wizerunku na fotografiach. Postanowiłam jednak zaufać Majewskiemu i sprawić mu przyjemność, pozując w tej sesji.

 - Witaj w moich skromnych progach – wyszczerzył się fotograf.

 - Skromnych? – uniosłam jedną brew. – Mam wrażenie, że wartość tego pomieszczenia przekracza cenę mojego mieszkania.

 - Bez przesady – zaśmiał się. – Ale trochę się tego przez lata zebrało. Czekaj, pokażę Ci stroje.

Podszedł do dużej szafy, z której wyjął kilka wieszaków, na których zapewne wisiały moje dzisiejsze stylizacje. Nie widziałam ubrań, gdyż były w specjalnych futerałach, które chroniły przed zabrudzeniem.

 - Zobacz – podał mi pierwszy z uśmiechem na twarzy. Otworzyłam szeroko oczy, widząc długą suknię wieczorową (link).

 - Wow – wydukałam zdziwiona. – Sądziłam, że to będzie bardziej sesja na luzie…

 - Nie podoba ci się? – zmartwił się. – Nie, nie. Piękna jest! Po prostu jestem zaskoczona.

 - Do tego masz tamten szal – wskazał gdzieś za mną. Odwróciłam się i zobaczyłam pierzasty szal boa, który wisiał na parawanie w kącie pomieszczenia.

 - Będę jak jakaś gwiazda filmowa – zaśmiałam się.

 - Dla mnie jesteś taką gwiazdą – odgarnął mi kosmyk z twarzy i włożył za ucho, puszczając mi oczko. Zarumieniłam się. Kiedy tak na mnie patrzył, to czułam jak miękną mi kolana. Chyba jeszcze nie przyzwyczaiłam się do tego uczucia. W końcu bardzo dawno tak nie miałam.

 - Zerknij jeszcze na inne stylizacje – podał mi kolejny wieszak. Odsunęłam zatem zamek i tym razem był to bardziej luźny zestaw (link). Bardziej mi odpowiadał, choć wciąż nie był to mój styl. Jednak na potrzeby sesji mogłam się przecież poświęcić.

 - Urocza – wyszczerzyłam się.

 - To zobacz jeszcze na ostatnią – podał ostatni już wieszak. Rozpakowałam i znów byłam w szoku, bo był to zdecydowanie najodważniejszy strój (link). O ile można to było nazwać strojem…

 - No nie wiem – skrzywiłam się. – Nie przepadam za taka bielizną…

 - Oj no weź – jęknął. – Specjalnie wybrałem taką żeby była bardziej zabudowana. W końcu strój kąpielowy jest bardziej odkryty, a jakoś w nim chodzisz przy ludziach.

 - W sumie – zastanowiłam się. – Ale te zdjęcia nigdzie nie trafią, prawda?

 - Jak chcesz to nie muszę nawet kopi dla siebie robić – uśmiechnął się.

 - No to okej – odwzajemniłam gest. – Co najpierw mam ubrać?

 - Co tylko chcesz. Powiedz co wolisz, a ja przygotuję tło.

 - No to może od tej tiulowej spódniczki – wyszczerzyłam się i z odpowiednim wieszakiem skierowałam się za parawan. Myślałam, że tam jest mało miejsca, a było dużo więcej, bo nawet toaletka się zmieściła, więc od razu położyłam na niej swoją kosmetyczkę. Ubrałam odpowiedni strój i przeglądnęłam się w lustrze. Nie było źle. Rafał trafił z rozmiarem. Ma chłopak dobre oko. Ale w końcu jest fotografem, więc musi je mieć. Poprawiłam trochę makijaż i wyszłam. Tło było już rozwinięte, a Majewski ustawiał lampy. Gdy wyszłam na środek, to znów zaczęłam się stresować. Ponownie miałam wrażenie, że jestem nie na miejscu. Sama chyba nigdy nie zdecydowałabym się na jakąkolwiek sesję, a co dopiero w takim profesjonalnym studio.

 - Co ty taka spięta? – zaśmiał się, widząc mnie taką zagubioną.

 - Tak obco się czuję – potarłam sobie dłonią ramię.

 - To niedobrze – pokręcił głową. – Rozluźnij się. Jesteśmy tu sami, a jak będzie źle, to zdjęcia wykasuję. Spokojniej.

 - No, może się przełamię – skrzywiłam się. – Po prostu nie lubię zdjęć..

 - Obiecałem, że te ci się spodobają i słowa dotrzymam. Stań sobie tu na środku – wziął mnie za dłoń i zaprowadził 2 kroki dalej.

 - Zrobię teraz zdjęcie na próbę żeby zobaczyć, czy dobrze lampy są ustawione – uśmiechnął się i przyłożył aparat do oka. Nacisnął spust migawki i zostałam oślepiona błyskiem lamp. Zamrugałam kilka razy. Nieźle jarzy po oczach…

 - Okej, wszystko gra. Ustaw się teraz ładnie – poprosił.

 - Czyli jak? Nie umiem – jęknęłam.

 - Umiesz, umiesz – kiwnął głową. – Rozluźnij się. Pomyśl o czymś przyjemnym.

Westchnęłam i chwyciłam się za ramiona, uśmiechając się delikatnie.

 - Na początek może być – zaśmiał się i zaczął robić mi zdjęcia. Co jakiś czas starałam się coś zmieniać. A to inaczej się uśmiechnęłam, a to przechyliłam głowę, a to ręce ułożyłam inaczej. Słuchałam też wskazówek Rafała. W sumie czułam się coraz swobodniej. Majewski próbował mnie rozbawić żeby wychodziło to naturalnie.

 - Mogę zerknąć? – zapytałam, podchodząc do niego.

 - Nie – zaśmiał się, przyciągając aparat do siebie. – Zobaczysz, jak ci wszystko zgram po obróbce.

 - No ale chociaż jedno – zrobiłam oczy ze Shreka. – Chcę wiedzieć, czy nie wyszłam grubo.

 - Taki chudzielec ma wyjść grubo? Puknij się tu – wskazał mi dłonią na czoło. Zrobiłam naburmuszoną minę. – Nie krzyw się, tylko idź się przebierz.

 - No już, już – mruknęłam, kierując się za parawan. Tym razem ubrałam suknię. Włosy upięłam w koka, korzystając z wypełniacza. Miałam farta, że był w kosmetyczce, którą na szybko zabrałam z łazienki.

 - Pięknie ci w niej – stwierdził, gdy wyszłam na środek.

 - Dziękuje – uśmiechnęłam się. – Masz gust do ubrań.

 - Mam 4 siostry. Coś tam wiem – powiedział ze śmiechem.

Tą sesję zrobiliśmy bardziej na poważnie, bo strój do tego zobowiązywał. Oczywiście nie umiałam zachować powagi cały czas, przez co kilka razy dostałam lekki ochrzan, ale sprawiał on, że śmiałam się bardziej. Mimo to podobno kilka ujęć się udało, ale wciąż nie chciał mi ich cham pokazać. To nie fair!

W końcu nadeszła kolej na trzecią stylizację. Trochę się krępowałam, bo miałam paradować w samej bieliźnie. Może nie była bardzo skąpa, ale jednak nie byłam do czegoś takiego przyzwyczajona. W dodatku miałam pozować w tym do zdjęć. Ale jak się już zgodziłam, to nie chciałam zawieść Majewskiego. Te zdjęcia i tak miały być tylko dla nas. Po dłuższej chwili wyszłam zza parawanu. Zauważyłam, że zmieniła się sceneria. Na białym tle był jakiś tapczan, który Rafał właśnie przykrywał satynową narzutą. Dodał też kilka poduszek i od razu zrobiło się przytulniej.

 - Wow – wydukał, odwracając się w moją stronę.  

 - Może być? – zapytałam nieśmiało.

 - Głupie pytanie – odparł. – Piękna kobieta we wszystkim prezentuje się wspaniale.

 - To szkoda, że taka nie jestem – mruknęłam.

 - Dla mnie jesteś najpiękniejsza – puścił mi oczko. Zarumieniłam się i poszłam usiąść na tapczanie. W sumie to była najprzyjemniejsza sesja. Siedziałam i patrzyłam kusząco na Rafała, a on robił zdjęcia. Widziałam jednak, że chciałby być obok mnie. Po wszystkim podeszłam więc do niego.

 - To pokażesz mi kilka zdjęć? – spytałam, przygryzając zalotnie wargę i stając blisko niego.

 - Wiem, co kombinujesz – pokręcił głową, odkładając aparat na statyw. Jęknęłam zrezygnowana. Objął mnie w pasie.

 - Zajmę się nimi od razu i za 2 dni je dostaniesz wszystkie. Cierpliwości – spojrzał w moje oczy.

 - A wyszłam jako tako chociaż? – zapytałam, bawiąc się guzikami od jego koszuli.

 - Taka modelka jak ty musiała wyjść bosko – powiedział cicho, zbliżając swoją twarz do mojej.

 - Ale ty mi słodzisz – zachichotałam.

 - Mówię, jak myślę, piękna – wyszeptał z ustami zaraz przy moich. Po chwili złączyliśmy je nareszcie w namiętnym pocałunku. Objęłam go za szyję, przyciągając jeszcze do siebie. Jego dłonie zjechały na mój tyłek, przykryty jedynie cienkim materiałem koronkowych majtek. Podniósł mnie delikatnie, więc oplotłam go nogami wokół bioder. Przeniósł mnie na tapczan, gdzie kontynuowaliśmy obdarowywanie się pocałunkami. Nie sądziłam, że ta sesja skończy się tak dobrze, a nasza pierwsza noc będzie miała miejsce w studiu fotograficznym. Nie wiem czemu miałam takie opory przed tą sesją. W sumie okazała się być bardzo przyjemna. 

___________________________

Jakoś nie lubię tego rozdziału ;< Nie wiem też kiedy pojawi się następny, bo niestety #sesjaiscoming ... Zazdroszczę maturzystom, bo oni się teraz bawią na studniówkach, a ja siedzę nad książkami ! :/ Byle przetrwać najbliższe 3 tygodnie kolosów i egzaminów, a wróci do mnie życiowa energia i radość. Życzcie mi powodzenia!
Pozdrawiam ;*